Πολύ ανησύχησε το υπουργείο Παιδείας με τα αποτελέσματα έκθεσης της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που καταδεικνύουν αύξηση των κρουσμάτων βίας και επιθετικότητας στα σχολεία.
Σύμφωνα με την έκθεση, δύο στους τρεις μαθητές στο δημοτικό σχολείο, ένας στους δύο στο γυμνάσιο και ένας στους τρεις στο λύκειο, δηλώνουν ότι έχουν υποστεί κάποια μορφή βίας στο σχολείο.
Αμέσως, ο ειδικός γραμματέας του υπουργείου, Μ. Κοντογιάννης, έσπευσε να στείλει εγκύκλιο με δέκα «καλές πρακτικές» για την αποτελεσματική πρόληψη και αντιμετώπιση της βίας και της επιθετικότητας μεταξύ των μαθητών. Το κλειδί στον δεκάλογο των «καλών πρακτικών» είναι «η διαμόρφωση κλίματος επικοινωνίας, διαλόγου και εμπιστοσύνης» και βεβαίως «η παρακολούθηση και προστασία των μελών της σχολικής κοινότητας από οποιαδήποτε απειλή ή άσκηση βίας σε βάρος τους».
Γραμματικέ που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις... Το πρόγραμμα των σχολείων - μαμούθ που προωθεί το υπουργείο Παιδείας, μέσω των συγχωνεύσεων, στρέφεται ευθέως κατά «του κλίματος επικοινωνίας, διαλόγου και εμπιστοσύνης» στα σχολεία. Πλήθος ερευνών έχουν καταδείξει ότι τόσο το μέγεθος του σχολείου όσο και το μέγεθος του τμήματος επηρεάζουν ευθέως τη συμπεριφορά των παιδιών.
Για την υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης του Μνημονίου, «το ιδανικό μέγεθος» για τα σχολεία είναι πλέον 450 μαθητές. Σήμερα, μια μέση σχολική μονάδα δεν ξεπερνά τους 200-220 μαθητές. Αλλά ακόμα και πριν από 30 χρόνια «το ιδανικό μέγεθος» που έθετε ο νόμος 1566 ήταν το πολύ 300 μαθητές!
Πού στηρίχτηκαν αυτά τα ιδανικά μεγέθη; Σε έρευνες και μελέτες ξένων και Ελλήνων ερευνητών που έδειξαν ότι τα μικρού μεγέθους σχολεία προσφέρουν στους μαθητές περισσότερες δυνατότητες για συμμετοχή στις σχολικές δραστηριότητες, για επικοινωνία και καλλιέργεια των ενδιαφερόντων και των κλίσεων τους.
Στα μικρά σχολεία, οι μαθητές γνωρίζουν καλύτερα τους καθηγητές και τους συμμαθητές τους, με αποτέλεσμα συχνά να εμπλουτίζονται σε βάθος οι σχέσεις τους. Ακόμη δε βιώνουν την ανωνυμία και αυτό περιορίζει την αποκλίνουσα και παραβατική συμπεριφορά (W. Barker, A. Gump, Ε. Συγκολλίτου κ.ά.).
Ευθεία σχέση
Σε αντίστοιχο συμπέρασμα καταλήγει και μεγάλη πανελλαδική έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που πραγματοποιείται σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια της χώρας και δημοσιοποιείται το 2000.
Η έρευνα συνδέει ευθέως το μέγεθος του σχολείου με τη βία, την επιθετικότητα και τους βανδαλισμούς. Οσο πιο πολλοί μαθητές τόσο περισσότερο αγριεύουν τα πράγματα στο σχολείο.
Η ακριβής διατύπωση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου έχει ως εξής: «Όσο πιο πολλοί είναι οι μαθητές στο σχολείο τόσο υψηλότερη είναι η συχνότητα εμφάνισης επιθετικών πράξεων».
Η λογική ότι το μικρό σε μέγεθος σχολείο σε αντίθεση με το σχολείο - στρατώνα, είναι από κάθε άποψη καλύτερο, κυριαρχεί και στα αρχιτεκτονικά σχέδια του ΟΣΚ. Τα σχολικά κτήρια, δηλώνεται από τους αρμόδιους του Οργανισμού, πρέπει «να κάνουν το παιδί να νιώθει όχι ότι βρίσκεται απλώς σε έναν ευχάριστο χώρο από όπου σε λίγο θα αποχωρήσει, αλλά σε ένα δικό του προσωπικό περιβάλλον που ελάχιστα διαφοροποιείται από την κατοικία του ή, καλύτερα, που συγχέει τα όριά του μαζί της και όπου θα ζήσει με μεγάλη χαρά το μεγάλο χρονικό διάστημα της μαθητείας του».
Μεγαλύτερη ανασφάλεια
Με αυτή τη λογική χτίστηκαν αρκετά σχολεία. Να νιώθει το παιδί σαν στο σπίτι του και να φροντίζει το σχολείο όπως το σπίτι του. Τουλάχιστον αυτός ήταν ο στόχος. Ένας στόχος που βασίστηκε σε ερευνητικά δεδομένα τα οποία έδειχναν ότι οι μαθητές των μεγάλων σχολείων είναι περισσότερο ανασφαλείς στον χώρο του σχολείου.
Σύμφωνα με την έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ένας στους τρεις μαθητές μεγάλων σχολείων δηλώνει ανασφαλής στο σχολικό του περιβάλλον. Άλλη έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 1997 στην περιφέρεια, κατέγραψε τη σχέση βανδαλισμών και μεγέθους σχολείου με επτά στους δέκα μαθητές μεγάλων σχολικών μονάδων να δηλώνουν ότι έχουν χαράξει τοίχους, θρανία, πόρτες ή έχουν σπάσει κάτι μέσα στο σχολείο.
Η κ. Διαμαντοπούλου, με το πρόγραμμα των συγχωνεύσεων, πάει να ανατρέψει όλη αυτή την παιδαγωγική λογική. Και μάλιστα να κάνει το άσπρο-μαύρο δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι η μαζική εκτέλεση του σχολείου της γειτονιάς, του χωριού και της κωμόπολης, γίνεται για παιδαγωγικούς λόγους. Για να έχουν όλα τα παιδιά πρόσβαση στο ψηφιακό της σχολείο και σε άλλες δυνατότητες που προσφέρουν τα μεγάλα σχολικά κέντρα. Και αυτό το επιχείρημα έχει ανατραπεί από τις έρευνες που επισημαίνουν ότι μόνο ένας μικρός αριθμός μαθητών εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες αυτές. Τα περισσότερα παιδιά εξελίσσονται συνήθως σε παθητικούς παρατηρητές και πολλά οδηγούνται στο περιθώριο.
Ακόμη και αν άλλαζε τα παραπάνω, λεφτά υπάρχουν για να γίνουν έρευνες κατά παραγγελίαν, η υπουργός Παιδείας δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα που λέει ότι σχολεία των 200 δεν μπορεί να χωρέσουν τους διπλάσιους μαθητές εκτός και αν τους κονιορτοποιήσουν.
Απ' ό,τι φαίνεται αυτό ακριβώς έχει σκοπό η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει το χρέος και να μην πουν οι Φινλανδοί ότι η Ελλάδα δεν κρατάει τον λόγο της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου